Zelfs in mijn wereld van asfalt, straattegels en het gezoem van de snelweg op een paar honderd meter afstand, ervaar ik de lente. Ik zie de lente als ik uit het raam kijk en een koolmees van de pruimenbloesem zie genieten. Ik zie en voel de lente in de heldere ochtenden wanneer de vogels uitbundig fluiten. Momenten dat het verlegen zonnelicht samenvalt met de frisheid van de nacht in mijn gezicht.
Zijn het niet die overgangen, de raakvlakken die het meest intens zijn? Onze huid als raakvlak met de buitenwereld. De bosrand, van land naar zee, van winter naar lente en ga zo maar door. In de permacultuur is er veel aandacht voor deze gedeelde gebieden. Bij het ontwerpen is het creëren van zoveel mogelijk overgangsgebieden een belangrijk principe. Het systeem wordt daardoor bestendiger en productiever. Nieuwsbrief verder lezen?